Hürrem. Jak słowiańska niewolnica rządziła imperium

Spójrzmy na mapę Turcji w roku 1520, kiedy na tron tego państwa wstępował Sulejman, nazwany później Wspaniałym. Widzimy prawdziwego molocha, rozciągającego się od Bałkanów do Mezopotamii i od północnych wybrzeży Morza Czarnego aż po Egipt. Sulejman rozszerzył jeszcze granice tego imperium, rządząc Turcją w okresie, który nazwano potem „złotym wiekiem” tego państwa. Poza powiększeniem terytorium sułtan ten zapisał się w historii jeszcze na wiele innych sposobów – między innymi łamiąc tradycyjne zasady polityki dynastycznej. Dlaczego tak postąpił?

Roksolana. Władczyni Wschodu, Wydawnictwo Astra 2018.

Właściwe pytanie powinno brzmieć nie „dlaczego?”, ale „dla kogo?”. Ogromny wpływ na życie i rządy Sulejmana wywarła bowiem jedna kobieta – „nie klasycznie piękna, chociaż zgrabna i filigranowa”. Nie wiemy dokładnie, jak znalazła się w jego życiu – czy przybyła do pałacu jako zwykła niewolnica, kupiona na targu, czy też sułtan dostał ją w prezencie od usłużnego dworzanina. A może było jeszcze inaczej? Porwana z ukraińskiej wsi przez Tatarów i  przewieziona do Stambułu, przez Turków nazwana została Hürrem, a przez Europejczyków – Roksolaną („dziewczyną z Rusi”).

Meczet Sulejmana w Stambule.  Wikimedia Commons.

Roksolana. Władczyni Wschodu opisuje losy tej dziewczyny, próbując zrekonstruować jej dzieciństwo, szlak, jakim dostała się do Turcji, a potem karierę w sułtańskim haremie. Poznacie wszystkie przeciwności, jakie musiała pokonać, by przeżyć i wspiąć się w hierarchii coraz wyżej, aż na sam szczyt. Dowiecie się, jak przezwyciężyła barierę językową i różnice kulturowe, pokonała wszystkie rywalki, a ostatecznie zyskała tak wysoką pozycję, że nie musiała się już obawiać niczego ani nikogo.

Zmiany, których dokonała w tureckim krajobrazie, ale także w myśleniu poddanych sułtana – w tym zwłaszcza kobiet! – pozwoliły na stopniową emancypację tych ostatnich w późniejszych wiekach i wzrost ich znaczenia w imperium osmańskim. Niewielu ludzi w historii może się poszczycić podobnym dziedzictwem. Jak to osiągnęła? O tym opowie Leslie Peirce, autorka Roksolany. Władczyni Wschodu.

Roksolana i Sulejman, portret z XVIII w.  Wikimedia Commons.

Listy z historią w tle

XV i XVI wiek był dla Turcji osmańskiej okresem gwałtownej ekspansji terytorialnej. Kolejni sułtani wyruszali na wyprawy wojenne, zwyciężając ościennych władców i przyłączając ich kraje do imperium. Jednym z najsłynniejszych był Mehmed Zdobywca, któremu udało się podbić Konstantynopol, przez wiele lat broniący się przed najazdami dzięki potężnym umocnieniom. Sułtan ten nazwał zdobyte miasto Stambułem i przeniósł do niego stolicę państwa. Selim I i jego syn Sulejman Wspaniały również zagarniali kolejne terytoria – zarówno w regionie Bałkanów, jak i na wschodzie, powstrzymując zakusy irańskiej dynastii Safawidów, oraz na południu, opanowując Egipt, rządzony do tej pory przez Mameluków.

Rozłąka między Roksolaną a Sulejmanem podczas kampanii wojennych tego sułtana zaowocowała bogatą korespondencją między małżonkami. Niestety do naszych czasów zachowała się zaledwie jej część, lecz Leslie Peirce zrobiła z niej dobry użytek. Autorka Roksolany… umiejętnie zanalizowała te teksty, oddzielając emocje, których w nich oczywiście nie brakuje, od faktów. Dzięki temu otrzymaliśmy wiarygodne świadectwo epoki, a także planów i marzeń małżonków, między innymi obmyślających i realizujących przebudowę pałacowego kompleksu oraz całego Stambułu. Projekty nowych kompleksów były ściśle związane z charytatywną działalnością Roksolany.

Oczywiście Peirce nie ogranicza się do analizy korespondencji pary małżeńskiej. Jeszcze bogatszym źródłem są dla niej raporty europejskich dyplomatów, zachowane w przepastnych archiwach. Celowali w nich zwłaszcza ambasadorowie Wenecji, współzawodniczącej z Turcją osmańską na Bałkanach, Adriatyku i całym Morzu Śródziemnym. Ich informacje były tak wiarygodne, że czytano je i ceniono na dworach całej Europy. Poza tym plotki i wiadomości relacjonowali swoim monarchom także posłowie francuscy, austriaccy oraz polscy! Dlatego wśród źródeł nie zabrakło również traktatu O obyczajach Tatarów, Litwinów i Moskwicinów i poematu Przeważna legacyja księcia Krzysztofa Zbaraskiego do sołtana Mustafy.

Jan Zygmunt składa hołd Sulejmanowi.  Wikimedia Commons.

Życie w haremie

Przeciętnemu polskiemu czytelnikowi harem kojarzy się z mocno rozerotyzowanym przybytkiem, tymczasem prawda wyglądała nieco inaczej. Po pierwsze, Turcy określali tym mianem nie tylko rezydencje kobiet, ale także inne zamknięte i strzeżone przestrzenie. Po drugie, jedną z najważniejszych funkcji sułtańskiego haremu obok zapewniania sułtanowi kandydatek na matkę następcy tronu była edukacja, prowadzona przez najlepsze nauczycielki w kraju.

Portret Roksolany z XVI wieku.  Wikimedia Commons.

Tam właśnie Roksolana spędziła pierwsze lata po przybyciu do Stambułu, ucząc się nie tylko etykiety, właściwej postawy czy tanecznych kroków, ale także języka tureckiego, reguł islamu oraz nieformalnego, ale najważniejszego chyba przedmiotu: jak przeżyć i zrobić karierę w rzeczywistości haremu. Było to bowiem miejsce pełne intryg – kobiety stojące nisko w hierarchii walczyły o względy postawionych wyżej, a konkubiny i matki książąt – o przychylność samego sułtana. Specyficzne reguły sukcesji dynastii osmańskiej wymuszały rywalizację książąt o tron, a prawo sankcjonowało bratobójstwo, toteż matka księcia musiała przygotować go na każdą okoliczność.

W haremie władzę sprawowała matka rządzącego sułtana – to ona rozstrzygała spory, ferowała wyroki i łagodziła napięcia. Kontynuowała również dzieło rozpoczęte, kiedy jej syn był jeszcze współzawodniczącym z braćmi księciem, i wspierała władcę radą i zastępstwem, kiedy przebywał daleko od stolicy. Roksolana nauczyła się współpracować z Hafsą, matką Sulejmana, by po jej śmierci godnie zastąpić ją jako żona sułtana, a nawet przewyższyć – jako faktyczna współwładczyni. Ponadto uczyniła harem prawdziwą siłą polityczną, mającą realny wpływ na rządy w Turcji, a jej dziedzictwo przetrwało ją o wiele wieków.

Leslie P. Peirce.  Wikimedia Commons.

O Autorce

Leslie Peirce zainteresowała się historią dynastii osmańskiej i Turcji podczas pracy w ramach misji Korpusu Pokoju w tym państwie. Wykładała na Uniwersytecie Cornella, Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley oraz na Uniwersytecie Nowojorskim. Jej działalność naukowa i dydaktyczna skupia się wokół imperium osmańskiego, a w jej dziełach powtarza się wątek współpracy kobiet i mężczyzn w rozmaitym kontekście politycznym i społecznym. Jej pierwsza książka – The Imperial Harem: Women and Sovereignty in the Ottoman Empire (1993) – badała zmiany w naturze imperialnej polityki, stawiając w centrum zainteresowania pałacowy harem. Podobnie było w przypadku jej drugiej książki, Morality Tales: Law and Gender in the Ottoman Court of Aintab (2003), opowiadającej o aspektach prawnych sytuacji kobiet i ich pozycji przed sądami. Książki te przetłumaczono na wiele języków, a także uhonorowano licznymi nagrodami.

Obecnie autorka Roksolany… mieszka i pracuje w Nowym Jorku.

Inni o książce

Do niedawna Roksolana była uważana przez badaczy za uwodzicielkę, która doprowadziła imperium osmańskie do ruiny. Tymczasem Leslie Peirce, uznana historyczka, w swojej najnowszej książce Roksolana. Władczyni Wschodu z rozmachem maluje pociągającą historię tajemniczej kobiety, która przekształciła sułtański harem w instytucję o ogromnym znaczeniu dla państwa.

– IconBooks

Tugra Sulejmana.  Wikimedia Commons.

Peirce, autorka Moralisty Tales i profesorka historii na Uniwersytecie Nowojorskim, celnie sportretowała najsłynniejszą konkubinę imperium osmańskiego jako kobietę, która z niewolnicy stała się małżonką Sulejmana Wspaniałego, władczynią i jedną z najważniejszych filantropek w kraju – a wszystko to osiągnęła, nie mogąc się nawet pojawiać publicznie. Wykorzystując zachowane fragmenty jej korespondencji i relacje szesnastowiecznych kronikarzy, Peirce rekonstruuje codzienne życie władczyni na dworze, gdzie rzadko obserwowano kobiety w działaniu. Jako młoda niewolnica, pochodząca z Rusi, przezwana przez Europejczyków Roksolaną (jej prawdziwe imię, nazwisko oraz data i miejsce urodzenia pozostają nieznane), otrzymała od Turków imię Hürrem, czyli „radosna”. Wiele lat później położyła fundamenty pod dyplomatyczną korespondencję pomiędzy kobietami Wschodu i Zachodu. Współcześni jej Europejczycy wydawali się zafascynowani seksualną stroną odalisek z haremu, tymczasem osmańska tradycja przywiązywała wagę do czegoś innego: najwyżej postawione konkubiny miały obowiązek nadzorowania edukacji swoich synów-książąt tak, by ci stali się godni tronu. Unikalna pozycja Roksolany, osiągnięta prawdopodobnie dzięki jej emocjonalnemu związkowi z sułtanem i temu, że została matką wielu książąt, pozwoliła jej stworzyć silną rodzinę, co kłóciło się z turecką tradycją. Rozległa wiedza autorki na temat tureckiej kultury pozwala jej na wyjaśnianie bliskowschodnich praw i zwyczajów w dobrze umotywowany, rozsądny sposób. Przykuwająca uwagę od początku do końca historia Roksolany autorstwa Peirce przedstawia wyjątkowy życiorys sułtańskiej żony i ewolucję wielowiekowego imperium, łączącego dwa kontynenty.

– Publisher Weekly

Peirce pisze kronikę niebywałej kariery Roksolany, pochodzącej ze Wschodniej Europy niewolnicy, która zmieniła bieg swego losu po tym, jak porwano ją i wcielono do haremu Sulejmana Wspaniałego […]. Dzierżyła wielką władzę w ważnym historycznym momencie, gdy na całym świecie działało wiele silnych przywódczyń, a jej wyjątkowe osiągnięcia są tym bardziej godne uwagi, że zaczynała karierę od samego dołu społecznej drabiny, a po drodze przezwyciężyła wiele trudności.

– Booklist

Portret Sulejmana z XVI wieku.  Wikimedia Commons.

Leslie Peirce, jedna z najlepszych światowych specjalistek z dziedziny historii imperium osmańskiego, nakreśliła inteligentny i głęboko wnikliwy obraz najbardziej chyba tajemniczej i interesującej postaci XVI wieku: Roksolany, porwanej z domu niewolnicy, która panowała w Turcji u boku sułtana Sulejmana Wspaniałego.

– Larry Wolff, autor The Singing Turk

Intrygująca historia władzy, mecenatu i haremowej polityki, osadzona w szesnastowiecznym Stambule. Roksolana, niewolnica, która została sułtanką, zasługuje na równie poczesne miejsce w annałach historii kobiet jak inne sławne europejskie władczynie tej epoki.

– Sarah Gristwood, autorka Game of Queens

Leslie Peirce jest najbardziej odpowiednią osobą, by opowiedzieć jedną z najwspanialszych historii miłosnych z monarchą w roli głównej w historii świata […]. Roksolana nareszcie znalazła biografkę, na którą zasługuje!

– Caroline Finkel, autorka Osman’s Dream

Świetna książka, oddająca sprawiedliwość jednej z najbardziej charyzmatycznych kobiet w historii Turcji i islamu. Leslie Peirce, znakomity autorytet w kwestiach sułtańskiego haremu dynastii osmańskiej, pokazała swoją bohaterkę w tej kunsztownie skrojonej biografii.

– Eugene Rogan, autor The Fall of the Ottomans